[Short Fic] Give it to me

Title : Give it to me

Paring : Ong seongwoo X Park jihoon

Genre : Nc-17

Writer’s note : อยากให้ฟังเพลงนี้ไปด้วยฮะ  2PM – Give it to me

Word : 1502

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มสองคนกำลังบนโซฟาตัวเดียวกัน พร้อมกับภาพหน้าจอทีวีที่ทั้งสองกำลังให้ความสนใจนั้นกำลังขึ้นเครดิตจบของหนัง ร่างโปร่งบิดตัวไปมาคลายความเหมื่อยล้าที่สะสมมาเป็นชั่วโมง

 

ขณะที่ซองอูมองอีกฝ่าย พลันสายตาประสานกันคนมองกลับเมินหน้าหนี จีฮุนรู้สึกแปลกตั้งแต่กำลังนั่งดูหนังถึงกลางเรื่อง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะตอนนี้ถึงเวลาที่เค้าต้องออกจากคอนโดของซองอูเพื่อกลับบ้านของตัวเองแล้ว

 

นาฬิกาบนเพดานเข็มสั้นชี้ที่เลข 1 พอดี จีฮุนลุกขึ้นยืนช้าพลางสะพายกระเป๋าที่อยู่ข้างตัวตั้งแต่แรก

 

“จะไปส่งไหมครับ” ซองอูค่อยๆลุกขึ้นจากโซฟาแทนคำตอบ ใบหล่อเหลานั้นหงอยลงอย่างประหลาด จีฮุนไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าอีกฝ่ายไม่อยากให้เค้ากลับ ได้แต่สะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป

 

เมื่อเดินมาจนถึงประตูหน้าห้อง ข้อมือที่จะถึงลูกบิดประตูก็ชะงักลง พร้อมกับแรงโถมตัวที่มาจากด้านหลัง

 

“จีฮุนอ่า….” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างอ้อนขอกระซิบชิดริมหูของคนที่หันหลังให้

 

“คืนนี้อยู่ด้วยกันเถอะนะ…” ในอกของร่างโปร่งใจเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ นานครั้งที่ซองอูจะใช้น้ำเสียงแบบนี้เวลาที่ต้องการอะไรบางอย่างจากเค้าคนเดียวเท่านั้น แทนที่จะเป็นน้ำเสียงเฮฮาตามปกติ แรงกอดรัดยิ่งเพิ่มขั้นเมื่ออีกฝ่ายพูดจบ

 

“….” คนตัวเล็กช่างใจหนัก ช่วงนี้ระหว่างเค้าเองกับซองอูก็ไม่ค่อยได้มีเวลาอยู่ด้วยกันเท่าไหร่นัก เพราะงานของจีฮุนเยอะจนไม่มีเวลาให้กัน และคืนนี้จีฮุนก็มีงานกองโตให้กลับไปรีบเคลียร์ภายในสุดสัปดาห์

 

“เถอะน้า…”ริมฝีปากสีอ่อนสัมผัสเข้าที่ใบหูเล็กอย่างจัง จีฮุนถอนหายใจให้งานที่คืนนี้คงไม่ได้กลับไปทำ

 

“ก็ได้ครับ…แต่แค่..”ยังไม่ทันจบประโยคซองอูพลิกตัวคนที่หันหลังให้ โน้มใบหน้าเค้าชิดริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างแม่นยำ จีฮุนตกใจได้อึ้งกับการกระทำของอีกฝ่าย

 

ริมฝีปากแนบชิดกันเบียดจนกันแนบแน่นจนแทบจะเป็นเนื้อเดียว ใบหน้าหล่อเหลารุกเร้าผัวพันจนจีฮุนทำตัวไม่ถูก ด้วยระยะเวลาที่ห่างกันไปซองอูก็คิดถึงอีกฝ่ายจนคาดไม่ถึง ร่างเล็กกว่าได้แต่ครางสั่นในลำคอเพราะรสสัมผัสนั้น

 

ซองอูใช้แขนเหนี่ยวรั้งเอวของอีกฝ่ายพาเดินเข้าไปห้องนอน ก่อนๆค่อยลงวางจีฮุนลงเป็นเตียงนุ่ม

 

“พี่ซองอู…” จีฮุนเอ่ยเสียงเบาๆ ครั้นนึกว่าอีกฝ่ายจะชวนค้างคืนด้วยกันเฉยๆ แต่ซองอูจอมเจ้าเล่ห์คงไม่ยอมให้นอนแต่โดยดีเป็นแน่ ร่างสูงทิ้งตัวลงบนร่างของคนด้านล่างช้าๆ ทอดมองใบหน้าน่ารักที่ค่อยๆหอบหายใจอย่างพินิจ

 

“คิดถึง..”โน้มใบหน้าหล่อลงทาบริมฝีปากลงตัวลำคอขาว แทบไม่มีส่วนไหนที่ซองอูไม่ได้กระซิบแผ่วทาบทับด้วยความคิดถึงเลย ใจของจีฮุนอ่อนยวบก็จะค่อยๆพองโตจนแทบระเบิด สัมผัสของอีกฝ่ายให้ความรู้สึกประหลาดอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน คิดถึงใจจะขาดคงน้อยเกินไปสำหรับซองอู

 

เลื่อนมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของจีฮุนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะโน้มใบหน้าลงจูบซับแผ่วลงบนแผ่นอกนั้น ตามด้วยยอดอกสีอ่อนจนเจ้าของสะดุ้งตัว

 

ตาดวงโตหลับแน่น วางสองข้างบนไหล่ของซองอูปล่อยอีกคนทิ้งสัมผัสถึงเนื้อถึงตัวบนร่างอย่างตั้งใจ เค้าอายเกินกว่าจะมองเห็นซองอูวาดรอยรักสีกุหลาบลงร่างของตัวเอง

 

ดวงตาเรียวเงยมองหน้าดวงที่กำลังหลับแน่นอย่างเอ็นดู พลางปลดกางเกงยีนสีเข้มออกจากคนด้านล่าง คืนนี้ซองอูอยากแสดงให้จีฮุนเห็นว่าที่ผ่านมา เค้าคิดถึงอีกฝ่ายมากแค่ไหน

 

ฝ่ามือรุ่มร้อนเปิดเผยส่วนน่าอายของคนด้านล่างจีฮุนค่อยๆลืมตาขึ้นจนเห็นว่าใบหน้าของซองอูใกล้ส่วนนั้นมากแค่ไหน

 

แม้ว่าจะเคยต่างสัมผัสกันแนบชิดอย่างนี้มาก่อน แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งที่ผ่านๆมา ลิ้นเรียววาดสัมผัสลงบนส่วนหัวเบาๆ จีฮุนผวามือเล็กพยายามปัดป่ายใบหน้าของอีกฝ่าย การกระทำนี้มันมากเกินไปสำหรับเค้า

 

ซองอูยังคงสัมผัสส่วนนั้นอย่างตั้งอกตั้งใจ ลุกลามไปถึงบริเวณใกล้เคียง จีฮุนไม่อาจจะอดกลั้นต่อเสียงร้องของตัวเองได้อีกต่อไป

 

“ฮึก..” แรงสะอื้นค่อยๆแรงขึ้น ข้อมือเล็กที่พยายามปิดกลั้นเสียงครางของตัวเองแทบจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย ส่วนอ่อนไหวนั้นค่อยๆจากแรงอารมณ์ ซองอูเร่งมือขึ้นอีกนิด จนหน้าสวยนั้นส่ายไปมารุนแรงลงกับหมอน น้ำตาเอ่อล้นจากความหวามไหวที่เกิดขึ้น

 

และเกินกว่าที่จะทานทนไหว จีฮุนโก่งตัวขึ้น รับสัมผัสนั้นสุดท้ายอย่างลืมตัว เสียงหวานๆนั้นสะท้อนไปทั่วห้องนอนนั้น ซองอูใช้เวลาอีกเล็กน้อยดูดกลืนความต้องการทั้งหมดของคนตัวเล็กไว้กับตัวเองก่อนจะกลับมาเข้าใกล้ใบหน้าอีกฝ่าย

 

“มัน…เกินไป” จีฮุนพยายามอธิบายความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ซองอูลอบขำเล็กน้อยกับปฏิกิริยาของคนตรงหน้า ไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีท่าทาง ใบหน้า อารมณ์แบบไหน ซองอูก็รับมันไว้ทุกอย่างด้วยความรู้สึกที่เอ็นดู แม้ตัวของจีฮุนจะชอบว่าตัวเองไม่เด็กแล้ว แต่สำหรับซองอู จีฮุนยังเด็กเสมอโดยเฉพาะกับเวลาแบบนี้

 

“แล้วนายรู้สึกดีไหม” ใบหน้าสวยร้อนขึ้นจนออกสีเข้มอย่างสังเกตได้ ตาโตหลุบตามองไปทางอื่น พยักหน้าอย่างอายๆจนซองอูต้องหอมแก้มร้อนนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว

 

ปลายนิ้วเรียวค่อยๆสอดลึกเข้าไปในช่องทางของคนด้านล่าง จีฮุนที่ไม่ได้เตรียมตัวเบิกโตตาขึ้นเล็กน้อย มือทั้งสองบีบเข้าที่ไหล่อีกฝ่ายแน่น โดยมีซองอูคอยจูบซับเหงื่อบนหน้าผาก

 

เมื่อนิ้วเรียวขยับแรงขึ้นจีฮุนก็เริ่มสั่นเทิ้ม แรงอารมณ์ที่ดับลงก็ค่อยๆคุกรุ่นขึ้นมาตามลำดับอีกครั้ง ริมฝีปากบางหอบหายใจปนครางสั่นอย่างระงับไว้ไม่อยู่

 

ซองอูเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มพร้อมแล้วจึงค่อยๆผละมืออก จับเข่าเรียวตั้งชันขึ้นทั้งสองข้าง อยากค่อยเป็นค่อยและอ่อนโยนกับน้องที่สุดเท่าที่เค้าจะอดทนไหวได้ มือใหญ่หยิบหมอนอีกข้างขึ้นลงสะโพกอย่างเบามือ ซองอูปลดอาภรณ์ของตัวเองอย่างรวดเร็วก่อนจะโน้มลงแนบร่างกายลงเป็นตัวของอีกฝ่าย

 

ส่วนแข็งแกร่งค่อยๆแทรกเข้ามาในร่างกาย จีฮุนครางฮือขณะที่ซองอูแนบริมฝีปากลงทาบทับลงบนส่วนเดียวกัน เมื่อเข้ามาจนถึงส่วนลึกที่สุด ก็นิ่งไว้จนให้อีกฝ่ายสามารถปรับตัวกับสิ่งแปลกปลอมภายในร่างได้ แรงบีบรัดภายในทำให้ซองอูหน้าเหยเล็กน้อย เนื่องจากที่ไม่ได้สัมผัสส่วนนี้นาน

 

ใบหน้าสวยให้สัญญาณว่าตนพร้อม ซองอูจนขยับแทรกเข้ามาเป็นจังหวะ สังเกตใบหน้าของจีฮุนไปด้วย ไม่ภาวนาไม่อยากให้คนตัวเล็กเจ็บปวดไปมากกว่านี้

 

จีฮุนส่งเสียงร้องระบายอารมณ์ที่อยู่ข้างใน มันรุ่มร้อนจนระงับไว้ไม่อยู่ ดวงตาเอ่อน้ำจนระยิบระยับราวกับกักเก็บแสงดาวเอาไว้ ภาพที่เห็นตรงหน้ามันทำให้คนบนร่างอยากหยุดเวลาเอาไว้ไม่ให้ไหลไป

 

แรงอารมณ์ลุกโหมอีกฝ่ายยิ่งเพิ่มแรงกระแทกเข้ามา จีฮุนผวากอดซองอูไว้แนบตัว

 

“พี่..ซะ..จะไม่ไหวแล้ว” เสียงเอ่ยเล็กๆ บ่งบอกอารมณ์ว่าอีกฝ่ายกำลังทะยานสู่จุดสูงสุดเข้าไปทุกที ซองอูโถมตัวอ้าหน้าขาของอีกฝ่ายออกจากกันจนเสียงหวานหวีดร้อง

 

เสียงหอบหายใจ และครางทุ้มต่ำยังกังวานไปทั่วทั้งห้อง เมื่อใกล้ถึงสิ้นสุดริมฝีปากแนบชิดเก็บกักเสียงไว้ภายในซึ่งกันและกัน จนในที่สุดทุกอย่างพวยพุ่งทะยานสู่จุดที่มันควรจะเป็น เมื่อริมฝีปากออกจีฮุนหอบหายใจจากความเหนื่อยที่เกินขึ้น และไม่อาจเปลือกตาที่หนักอึ้ง จมเข้าสู่ห้วงนินทราไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังได้ยินสุ่มเสียงสุดท้ายของซองอูที่เอ่ยแนบหู

 

“พี่รักจีฮุนนะ” ริมฝีปากบางขยับยิ้มอย่างเป็นสุข ซองอูทิ้งตัวลงนอนข้างๆกัน โอบกอดอีกฝ่ายและนอนหลับไปเช่นเดียวกัน

 

 

 

 

 

END.

 

 

 

 

 

จบ…..คิดถึงองฮุนมาก แต่คิดถึงเอ็นซีองฮุนมากกว่า ช่วงนี้มีโมเม้นเรื่อยๆ เรือเดินสมุทรไม่เคยแห้งเลยจ้ะ เลยอยากเขียนเรื่องขึ้นมา แล้วจะลาทุกท่านไปเขียนฟิคโปรเจคต่อไปล่ะจ้ะ เป็นงานทดลองเล็กน้อย เนื่องจากพยายามไม่ให้มีคำพูดอะไรในช่วงเอ็นซีเลย (คือพยายามให้น้อยที่สุด) ไม่รู้เขียนแล้วเข้าใจมากน้อยแค่ไหนกัน เพราะคนเขียนเองก็มึนๆ เหมือนกัน(อ้าว) ยังไงฝากไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ *กราบ*